Een vlekkeloos parcour. Zo goed als voldragen, onverwacht, en een droombevalling. Een flinke meid, een rustige meid, kortom een wolk van een baby. En toch veel kraamtranen. Traditioneel op dag 3 maar deze keer gaan ze niet over. Elke dag opnieuw dezelfde emotie, de lijstjes in mijn hoofd, de rust die ik niet vind. Overal zie ik taakjes, verdoken nestdrang? Het stopt niet, ik sta er mee op en ga er mee slapen. Direct terug de dagdagelijkse verplichtingen opnemen in de zaak, te snel, te veel, met tranen... niet goed. Ik voél dat het niet gaat, "zorg" op automatische piloot maar vergeet de zelfzorg. Niet goed eten, te weinig drinken, te weinig slaap. En dan knak. Kortsluiting in het hoofd.
Het kan, dolgelukkig zijn met de komst van een wolk van een baby, maar zo tegenstrijdig elke dag tranen laten. Van frustratie, de onmacht niet ten volle te kunnen genieten van de kraamtijd, vloeken dat je zelf moeilijk de balans vindt tussen work-life. Het eeuwige geschipper.
Merde.
Laat maar komen die zielenroerselen. Als het jou helpt, is het goed. We zijn allemaal maar mensen. Probeer wel goed voor jezelf te zorgen, of te laten zorgen, ook al is dat niet altijd even evident. Been there ... Als je meer stoom wil aflaten ... via mijn blogprofiel kan je me mailen. Dikke knuf xx
BeantwoordenVerwijderenGemakkelijk om als buitenstaander te zeggen, maar die taakjes lopen niet weg! Morgen komt ook nog voorbij. Al herken ik wel het gevoel. Ik kan ook verschrikkelijk ambetant lopen als het huis er slordig bij ligt. Maar hé, ik heb geen kleine baby en kleuter meer in huis. Wees niet zo streng op jezelf en leg je prioriteiten bij je baby en jezelf. Kop op en goei courage! En als je je daarbij beter voelt, spui dan maar gerust nog wat gevoelens en frustraties op deze plek! Mooie quote trouwens! Er zit veel waarheid in. Groetjes!
BeantwoordenVerwijderenMeid, zelfs bij een derde moest ik weer mijn weg vinden. Het is een cliché maar je moet door die eerste 6 weken. Als zelfstandige heb je waarsch helemaal geen tijd om het rustig aan te doen. Spreek zeker je gevoelens uit, da's belangrijk om je grenzen te leren kennen. Beetje bij beetje zal je leren om op tijd te remmen ipv erover te gaan. Hou je goed!
BeantwoordenVerwijderenOh god, dit is heel erg herkenbaar... Ik had een roze wolk verwacht, maar die kwam maar niet. Ik zag overal to do's, en kwam er niet toe om ook een beetje aan mijzelf te denken. Achteraf bekeken weet ik dat ik het anders had moeten aanpakken, relaxer, meer genietend van alles want de tijd vliegt terwijl je het niet beseft... maar op het moment dat ik er middenin zat lukte mij dat niet. Toch wel een positieve noot: de quote zegt alles Sofie. Kop op, ookal klinkt het nu absurd, maar echt, dit passeert. Echt, geloof me. Dikke knuffel, ook voor die prachtige dochters van jou! Als Jade graag eens met Eloise komt spelen geef je mij maar een seintje :-)
BeantwoordenVerwijderenOh meid, dat loslaten is heel moeilijk he. Vanaf dat je een kindje hebt, begint dat al, dat loslaten. Ik zou zeggen, praat er zeker eens met je man over, misschien kan hij al wel heel wat van je overnemen, of andere familieleden, ... Het is geen ramp om toe te geven dat je het even niet meer ziet zitten! Je kindjes hebben veel meer aan een relaxte mama die ook af en toe tijd voor zichzelf neemt, dus zeker proberen! xxx
BeantwoordenVerwijderenHerkenbaar ... passeert idd, je moet een nieuw ritme zoeken en dat neemt wat tijd in beslag. Laat je helpen bij die to do's en leg jezelf niet de druk op dat je alles zelf en alleen moet kunnen. Het lijkt misschien zo dat 'alle andere vrouwen' dit wel kunnen en de vraag 'waarom gaat het bij mij dan zo moeilijk', heb ik mij ook duizenden keren gesteld ... Probeer het piekeren te beperken tot een zeker moment in de dag, zeg daarna 'voila, het zit er weer op voor vandaag' .... Het lijkt een onnozele tip (geloof me, ik wou het eerst ook niet geloven dat dit hielp), maar het helpt je wel om het piekeren niet de overhand te laten krijgen, als je de neiging hebt om (te)veel na te denken ...
BeantwoordenVerwijderenmisschien helpt het om in je nabije omgeving wat hulp in te schakelen? Hier en daar eens een taakje doorgeven aan iemand anders zodat je zelf weer wat ademruimte krijgt. Zo kan je je beetje bij beetje hopelijk weer wat beter beginnen voelen.
BeantwoordenVerwijderenInderdaad, heel herkenbaar.
BeantwoordenVerwijderenZelf hou ik het potje dicht, lijkt mij voorlopig de beste optie ...
Weet dus zeker; je bent/ was niet alleen!
Een dikke knuffel... Zo herkenbaar!
BeantwoordenVerwijderenKop op Sofie! Alles komt goed! Xxxx
BeantwoordenVerwijderen